اخيرا سيد جواد طباطبایی در يک نوشته ای چنين نوشته:"... با این همه، به اعتباری، می‌توان گفت که حق با طبری بود، زیرا همۀ اقوام دیگری که او تاریخ آنان می‌نوشت در خلافت عربی هضم شدند و از میان رفتند، اما ایران نه تنها ماند، بلکه به کانون نوزایش دورۀ اسلامی نیز تبدیل شد."


من نمی دانم مقصود طباطبایی دقيقا چيست؟ نکند فکر می کند مردم سرزمين های مصر و شام در عصر فتوحات زبانشان مثلا چيزی غير از عربی بوده يا اينکه آنها ملت هایی بودند غير عرب / عرب تبار که به يکباره نه تنها زبانشان عربی شد بلکه يکجا همه ناپديد شدند؟ اين همه کتاب در همين غرب درباره تاريخ قرون باستان متأخر و فتوحات و غيره نوشته شده. آقا جان. اعراب فاتح، سرزمين ايران و بخش عظيمی از سرزمين بيزانس را به تصرف خود درآوردند. ايرانيان زبانشان را حفظ کردند. سرزمين هایی که در بيزانس به تصرف درآمد عمدتا سرزمين هایی بود که ساکنان آن در حقیقت امتداد قبائل عرب بودند که در شام و مصر از قبل از اسلام مستقر شده بودند. بخشی البته غیر عرب بودند و زبانشان سريانی و يا قبطی و .. اما عمدتا اين قبائل عرب بودند که اسلام آوردند و البته زبانشان را هم حفظ کردند. در طی قرون بعد ترکان و بعدتر اقوام و ملل ديگری در شرق، اسلام آوردند و همه آنان، هم زبانشان را حفظ کردند و هم مليتشان را. اين افسانه را که تنها ايرانيان بودند که زبانشان و مليتشان را حفظ کردند از کجا آورده ايد؟ با طرح اشتباه اين مباحث تنها بحث های اصیل درباره اهميت زبان فارسی و عناصر تمدنی تاريخ تمدن بزرگ ايران را به حاشيه می بريم. تاريخ را اندکی بیشتر درست بخوانيم و بفهمیم.