در خبرها ديدم استاد عليرضا ذکاوتی قراگزلو به ديار باقی شتافت. استاد و نويسنده و مترجمی پرکار که آثار ارزشمند و مفيدی هم از خود به يادگار گذاشت. گمان می کنم سال 70 شمسی بود که دوستی ما شکل گرفت و تا زمانی که ايران بودم اين دوستی ادامه داشت؛ گاهی در تهران و گاهی هم در سفرهای مشترک برای کنفرانس هایی که هر دو دعوت شده بوديم و يا مقاله ای داشتيم. اما سال ها قبل از آن من از طريق نوشته های آن مرحوم در مجله معارف و يا کتاب ها و ترجمه هايش با او آشنا بودم. در ادب عربی دانش خوبی داشت و فارسی را هم بسيار روان می نوشت. تعدادی از کتاب ها و مقالات مفيد را از عربی در حوزه مطالعات عربی و ادبی و فلسفی و تمدنی به فارسی ترجمه کرد و به ويژه درباره جاحظ و ابو حيان توحيدی نوشته های مفيدی منتشر کرد. از ويژگی های مرحوم ذکاوتی اين بود که هر کتاب قديم و يا جديدی می خواند فوائدش را خلاصه وار در مقاله ای ارائه می داد و به گزيده های ادبی پيشينان توجه زيادی داشت. از دیگر ويژگی های ممتاز شادروان ذکاوتی اين بود که در حيطه دانش و توانش می نوشت و هيچ گاه پا را فراتر از آن نمی گذاشت. به فلسفه و حکمت اسلامی علاقمند بود و بر اساس نوشته های دانشمندانی مانند مرحوم آقا جلال آشتيانی گاهی مطالب و مقالاتی در اين حوزه ها می نوشت. استاد ذکاوتی از طرق دانشگاهی و يا سنت منظم حوزوی با دانش های تاريخی و دينی و ادبی آشنا نشده بود و بيشتر آنچه می دانست و يا می نوشت حاصل زحمات شخصی و مطالعات و يا بهره وری های شخصی از دانشیان زمان و اهل علم بود. به دیگر تعبیر واقعا آدمی بود خودساخته و به همین دلیل هم تا اندازه زیادی از نوعی حریت فکری برخوردار بود و به سادگی هم نمی شد او را در قالب های معمول اهل عصر طبقه بندی کرد. معیشتش هم از طریق دیگری بود. زمانی هم یکی دو مقاله ای برای مرکز دائرة المعارف بزرگ اسلامی نوشت. رفیق شفیق شادروان پرویز اذکایی بود و عموما این دو را با هم در مجالس و سفرها می دیدیم. با این وجود مشی فکری و نیز شیوه نویسندگی اش با مرحوم اذکایی کاملا متفاوت بود و شاید سلیقه او را نمی پسندید. با این وصف این مانع رفاقتشان نبود. استاد و دوست ما شادروان ذکاوتی قراگزلو حقيقتا اهل علم بود و عاشق دانستن و خواندن و آموختن. روانش شاد.