در خبرها آمده بود که کلود ژيليو، اسلامشناس شهير فرانسوی قالب تهی کرد. او از بهترين متخصصان سنت های تفسيری به ويژه در تاریخ ايران بود. کتابی درباره تفسير طبری نوشت و مقالات متعددی درباره سنت های تفسيری خراسان و از جمله درباره کراميه. برخی از کارهای او به فارسی هم ترجمه شد مانند مقاله خوبش درباره تفسير مقاتل بن سليمان. زبان فارسی را بسيار خوب می دانست و از عادات خوبش برخلاف متأسفانه برخی از همکارانش اين بود که به نوشته های غير اروپایی در حوزه اسلاميات توجه داشت و در تحقيقاتش به آنها ارجاع می داد. او متخصص زبان عربی هم بود و اين زبان را در سطح عالی فرا گرفته بود. زبان آلمانی را هم گاهی برای نوشتن انتخاب می کرد و خودش به من گفت که مشغول ترجمه کتاب جامعه و کلام فان اس است. برخی مقالات فان اس را او به زبان فرانسه منتشر کرد. از سال 2003 تا وقتی پاريس بودم با او رفاقت داشتم و گاهی که به پاریس می آمد در کافه های اطراف دانشگاه سوربون با هم می نشستيم و گفتگوهای دوستانه و علمی داشتيم. بعدا هم گاهی ارتباط ایمیلی داشتیم و يا در صفحه فيسبوک با هم پيامی رد و بدل می کرديم. ژيليو درباره مطالعات سيره و پيامبر اعظم (ص) نظراتی داشت که البته از لحاظ علمی من آنها را قبول نداشتم اما اين مانعی برای رفاقت ما نبود. يکی از دوستان مشترکمان به من گفت زمانی ژيليو به او گفته بود با وجود اينکه فلانی با حرف های من در اين زمينه ها مخالف است اما در گفتگو با او آدمی است که راحت می شود با وی بحث و تبادل نظر کرد. به تعبیر استادمان شادروان دکتر شرف الدین شرف خراسانی: خوب بله آقا؛ در مباحث علمی جایی که می شود به شکلی متمدنانه بحث و تبادل نظر کرد چرا آدم بايد باب گفتگو را برای دانستن بیشتر و به احترام علم و دانش ببندد؟ کلود ژيليو کتابشناس درجه یکی هم بود و سال ها برای مجله معهد دومینیکن های قاهره که آنجا مسئوليتی دينی و علمی داشت تازه های کتاب و مقاله را به نحوی عالمانه معرفی می کرد. قبل از او استادش جورج قنواتی همین کار را انجام می داد. خود آن مجموعه اگر يکجا چاپ شود شايد کتابی در چندين مجلد شود. روانش شاد.