در خبرها آمد که يحیی ميشو، استاد دانشگاه های انگلستان و ايالات متحده ديروز دار فانی را وداع گفت و خرقه تهی کرد. او محققی بود که در دو زمينه ظاهرا متضاد پژوهش های مفيدی انجام داد. هم درباره ابن سينا تحقيقاتی اعم از مقاله و کتاب داشت و برخی از متون ابن سينا را برای نخستين بار تصحيح و ترجمه و تحشيه کرد و هم درباره ابن تيميه کارهای متعددی انجام داد. همزمان شيفته اين هر دو شخصيت بود. البته در سال های نخست فقط درباره ابن سینا کار می کرد و بعدا به ابن تیمیه رسید. علاقه اش به ابن تيميه تا آنجا بود که اصرار داشت ثابت کند ابن سينا هم حنبلی مذهب بوده. يکبار در پاريس در درسی که در مرکز ملی مطالعات علمی فرانسه ارائه می داد موضوع سخنش اين بود و عمدتا به دليل وجود روايتی در يکی از آثار ابن سينا که به گفته يحيی ميشو تنها در آثار روایی احمد بن حنبل توانسته بود آن را بازيابد استدلال می کرد که بنابراين ابن سينا احتمالا حنبلی بوده. من البته با کسب اجازه از استاد رشدی راشد که ميزبان او بود پاسخی دادم و با او بحثی علمی همانجا درگرفت. آدم زحمتکش و پرکاری بود گرچه با بسياری از آرايش نمی شد همدل و موافق بود. در خصوص ابن تيميه در پی ارائه تفسيری متمدنانه و فلسفی از آرايش بود. اين توجه به ابن تيميه به عنوان متفکری در حوزه منظومه خردگرایی اسلامی و یا دست کم ناظر به آن يک گرايش نو در مطالعات اسلامشناسی غربی است که در سال های اخير به دلائل علمی و غير علمی البته بيشتر مورد توجه است. قبلا در يادداشتی نوشتم که علت اقبال به ابن تيميه در اين سنت ساده سازی های ابن تيميه نسبت به مسائل فکری و کلامی و فلسفی است. ابن تيميه متخصص توجه به تشابه ها بود و نه تمايزها. اين نقطه آغازين ساده سازی مسائل عمیق در مباحث علمی است. خواندن دراز نويسی های ابن تيميه از خواندن آثار کم حجم و دقیق محقق طراز اول تمدن اسلامی يعنی خواجه نصير طوسی طبعا ساده تر است. هرچه هست يحيی ميشو آدمی بود که تلاش بسيار کرد برای احيای آثار ابن سينا و شارحانش. جايگاهش مينوی.