داشتم کتابچه ای را که اخيرا يکی از فضلای پر کار جريان نوانديشی دينی درباره برخی مسائل دينی منتشر کرده تورقاً می ديدم. مطالبی که به نظرم مستند تاريخی درستی ندارد کم نداشت. من شايد وقتی به اين کتابچه برگردم. اما يکجا ديدم نويسنده يکی از فتاوی امام شافعی را درباره موضوعی مورد تحليل قرار می دهد و اينکه شافعی در مقام تبیین و استدلال گفته: "من دوست دارم". گويا اين نويسنده محترم متوجه مقصود فقهای دو سده نخست از تعبير "أحببت" نشده. شافعي در الأم هرگاه می گويد: "أحببت" يعنی وجوب ندارد و مستحب است. اين هم جایی است که ادله او برای حکم (و در واقع رأی ) به وجوب به نظرش کافی نمی آمده. "أحببت" به معنی من دوست دارم نيست! نويسنده ما تصور کرده مستند شافعی در آن نظر تنها دوست داشتنش بوده...!