دیده می شود که برخی در جهت پاکسازی کلام از فلسفه سینوی به احیای کلام ماقبل خواجه فرا می خوانند. استدلال این عده محدود این است که کلام امامیه قبل از خواجه آمیخته با علوم بیگانه و یا تأثیرات خارج از مکتب اهل بیت نبود و با خواجه و با تأثیر پذیری از فخر رازی کلام امامیه با فلسفه ابن سینا آمیخته شد و از مکتب اهل بیت دور شد. این عده ظاهرا اطلاع درستی از تاریخ علم کلام ندارند. علم کلام از آغاز آن در بستر تأثیرات و تبادل افکار با فلسفه یونانی و تأثیرات متکلمان ادیان مختلف و حتی تبادلات فکری و تأثیرات و تأثرات از زنادقه و ثنویه و دیگران شکل گرفت. در میان امامیه هم از آغاز کلام شیعی در تبادل و تعامل با جهمیه و معتزله بود. بعدها با ظهور کسانی مانند نوبختی ها و شیخ مفید کلام شیعی تحت تأثیر عمیق کلام معتزلی قرار گرفت و با شخصیت شریف مرتضی بیشتر ابواب دانش کلام و از جمله مباحث حدوث عالم و صفات خدا و طبیعیات علم کلام از مکتب بهشمی ها اخذ شد. بعدا هم که برخی مانند سدید الدین حمصی با مکتب بهشمی مخالفت کردند به ترکیبی از مکتب بغدادی معتزله و همچنین مکتب ابو الحسین بصری و محمود ملاحمی معتزلی روی آوردند. بنابراین من به درستی متوجه نمی شوم دقیقا هدف از پاکسازی کلام چیست؟ دانش کلام در طول تاریخ خود تحت تأثیر مکاتب فکری و استدلالی مختلف بوده و در تعامل با اندیشه ها و نظامات مختلف عقلی رشد و نمو کرده است. زمانی هم به برکت محقق طوسی و بعدها شارحانش مانند صاحب شوارق و دیگران کلام امامیه نه تنها تحت تأثیر مکتب های فلسفی بلکه مکتب های کلامی غیر معتزلی قرار داشت. از آن جمله است تأثیر پذیری کلام امامیه از مکتب کلامی و فلسفی شیراز. فکر می کنم همین مقدار کافی باشد برای اثبات بیهوده بودن چنین رویکردی.