من اینجا حوزه بحثم مطالعات اسلامی است. انتشار در مجلات علمی ـ پژوهشی داخلی و یا خارجی خوب است و طبعا بسیاری از محققین جوان برای شکل دادن به سابقه دانشگاهی خود علاقمند به آنند. در این امر تردیدی نیست و فوائد آن مورد انکار من نیست. اما به نظرم بیش و پیش از آن باید اهتمام محققان جوان ما به کیفیت کار باشد و اینکه با خودباوری سعی کنند از طریق کیفیت بالای مقالات جایگاه مقالات فارسی حوزه مطالعات اسلامی را در سطح عمومی و بین المللی بالا ببرند. اگر کیفیت مقاله از نقطه نظر معیارهای آکادمیک بالا باشد محقق خارجی هم و لو زبان فارسی نداند ناچار است به‌ آن مراجعه کند و‌ آن را در نظر بگیرد. یکی از راه های بهبود کیفیت مسئله محوری است در ارائه مقالات. باید مقاله شما با محوریت یک پرسش ارائه شود. منابع اصلی دیده شود و در عین حال سابقه تحقیقات قبلی را به خوبی بازتاب دهد و دقیقا روشن کند که این مقاله و پژوهش جدید نسبت به نوشته های قبلی چه گامی را به جلو می گذارد و چه مسئله حل نشده ای را تلاش می کند تا حل و بررسی کند. راه حل هم خودباوری است و صرف وقت. صرف اینکه مقاله ای به زبان خارجی است و یا در ژورنالی خیلی مشهور منتشر شده به معنی عالمانه بودن آن نیست. بسیاری از نوشته هایی که الآن در ایران در حوزه مطالعات اسلامی و ایرانی منتشر می شود یک سر و گردن از شماری از مقالات مشابه خارجی بهتر است منتهی مشکل نحوه ارائه مقاله و عدم دقت در این دو نکته است: مسئله محوری و توجه به پیشینه پژوهش ها. اینکه در مقاله ای همه چیز را از اول شروع می کنید و اشاره ای به پژوهش ها و مساهمت های قبلی نمی کنید حسن مقاله نیست نشان ضعف آن است.