درباره اسانید خطب و نامه ها و کلمات قصار حضرت امیر (ع) در نهج البلاغه تاکنون کارهای زیادی صورت گرفته. در سال های اخیر متن های تازه ای پیدا شد که نشان می داد حتی بیش از آنچه قبلا تصور می شد می توان برای نهج البلاغه سندهای محکم از آثار کهنتر در ادب و حدیث و تاریخ و کلام پیدا کرد و خطب و نامه ها را مستند سازی کرد. گاهی وقتی می بینم برخی از نویسندگان غیر شیعی در اصالت قسمتی از اين خطبه ها و نامه ها ترديد می کنند و آنها را برساخته های شريف رضي و يا شريف مرتضی تصور می کنند حقيقتا متعجب می شوم. اگر شريف رضي، دانشمند بلندآوازه بغداد در دورانش برای اين خطب و نامه ها سندهایی نقل می کرد شايد بيشتر می شد در اصالت اين سندها ترديد داشت تا اينکه او اصلا سندی برای اين متن ها نقل نکرده. خطبه ها و نامه هایی که شريف رضي در نهج شريف نقل می کند چندان در دوران او در پايتخت جهان اسلام آن زمان يعنی بغداد در ميان اهل علم از مؤرخان، محدثان، متکلمان، فقيهان و اديبان از شهرت روايی برخوردار بوده که او اساسا نيازی به نقل سند نمی ديده است. آيا می توان حتی يک لحظه تصور کرد که شريف رضي با آن پايگاه بلند و کم نظیر سياسی، اجتماعی و علمی در جامعه بغداد، نه تنها ميان شيعيان بلکه در ميان اهل سنت به خود اجازه می داده است حديثی و روايتی از حضرت نقل کند که در آن زمان از شهرت و اعتبار لازم برخوردار نبوده باشد؟ اگر در اصالت خطبه شقشقیه تردید کنیم پس باید به چه روایتی اعتماد کنیم؟ نهج البلاغة سند پر افتخار تمدن اسلامی است.