درباره پرسش بالا در خصوص اينکه شيخ صدوق در سفرهايش بر اساس چه منابعی آثار خود را می نوشته مقدمه ای ارائه شد. اينجا به طور نمونه به کتاب فقيه اشاره می کنم که طبق تصريح خود ابن بابويه در مقدمه بر اساس تعداد قابل توجهی از کتاب های حديثی پيشينيان تدوين شده بود. شيخ صدوق در مقدمه در اين زمينه می نويسد:

وجميع ما فيه مستخرج من كتب مشهورة ، عليها المعول وإليها المرجع ، مثل كتاب حريز بن عبد الله السجستاني وكتاب عبيد الله بن علي الحلبي وكتب علي بن مهزيار الأهوازي ، وكتب الحسين بن سعيد ، ونوادر أحمد بن محمد بن عيسى وكتاب نوادر الحكمة تصنيف محمد بن أحمد بن يحيى بن عمران الأشعري وكتاب الرحمة لسعد بن عبد الله وجامع شيخنا محمد بن الحسن بن الوليد رضي‌الله‌عنه ونوادر محمد بن أبي عمير وكتب المحاسن لأحمد بن أبي عبد الله البرقي ورسالة أبي ـ رضي الله عنه ـ إلي وغيرها من الأصول والمصنفات التي طرقي إليها معروفة في فهرس الكتب التي رويتها عن مشايخي وأسلافي ـ رضي‌الله‌عنهم.

اگر شيخ صدوق در سفر ايلاق خود کتاب فقيه را بر اساس اين منابع تدوين کرده معنايش اين است که در اين سفر ده ها جلد کتاب همراه صدوق بوده. چرا که اولا بسيار بعيد است که در ايلاق (تاشکند) همه اين آثار در کتابخانه های آنجا موجود و برای صدوق دستياب بوده باشد. ثانيا محدثی مانند شيخ صدوق بعيد است که به جای استفاده از اصول روايی و نسخه های مورد اعتماد خودش به نسخه های غير اصل و مبتنی بر وجاده و يا حداکثر روايت شده توسط ديگران اعتماد کلی کرده باشد. حتی اگر آنجایی که صدوق می گويد به اصول و مصنفات ديگری هم که نامشان در ليست بالا نيامده در تأليف کتاب مراجعه کرده را هم در نظر نگيريم مابقی آثاری که نام می برد دست کم حدود چند ده مجلدی می بايست بالغ باشد. آيا صدوق همه اين آثار را در سفر خود به خراسان و ماوراء النهر همراه کرده بود؟ اصلا امکان چنين چيزی برای او وجود داشت؟ به اين پرسش ها در بخش های ديگر پاسخ خواهيم داد.