روشنفکری دینی ۱

"روشنفکری دينی" باید بتواند مباحث و آرای خود را در قالب های آکادميک مطرح کند؛ و الا در دنيای تخصص ها راه به جایی نخواهد برد. نمی توان درباره قرآن و ماهيت وحی و نص قرآنی سخن گفت اما از قريب صد و پنجاه سال مطالعات غربی و اسلامی در خصوص تاريخ محیط شکلگيری وحی و سنت های مرتبط و تاريخ نص قرآنی و تاريخ گردآوری متن مصحف و مباحث مربوط به زبان قرآن به ويژه آنچه از دوران نولدکه به این سو گفته شده غفلت کرد. اين روزها می بينم که برخی نمايندگان روشنفکری دينی در دور شدن از تخصص گام های بلند تری بر می دارند. کم توجهی به بررسی ها و مطالعات تاريخی در حوزه دين و اسلام و فقه و کلام نشانه خوبی نيست...


روشنفکری دینی ۲


برخلاف جريان روشنفکری دينی در ايران که در غيبت کم و بيش کامل تحقيقات تاريخی و فيلولوژيک و فقه اللغه متنی نسبت به متن مقدس و حديث زيست مستقل خود را دارد، در مسيحيت در قرن نوزدهم و اوائل قرن بيستم نظريات نوين در الهيات مسيحی به ويژه در آلمان در نسبت کاملی با تحقيقات تاريخی کتاب مقدس و در تعامل با آن رشد کرد. تئوری هایی که نسبتی با بررسی های تاريخی در حوزه دين و وحی و الهيات ندارد نه نسبتی با سنت می تواند ايجاد کند و نه با تجدد رابطه ای استوار می تواند برقرار کند. اصلاح فکر دينی بايد از درون سنت و در نسبت با آن شکل بگيرد.




روشنفکری دینی ۳

يکی از مشکلات قديم روشنفکری دينی در ايران به نظر اين کمترين اين است که گفتمانش گفتاری است تا نوشتاری. برای نوشتن شما می بايست نخست بياموزيد و بعد برای تک تک کلمات فکر کنيد و پژوهش کنيد. برای سخن گفتن بايد نخست آموخت و پژوهش کرد و نوشت و بعد سخن گفت. اگر در خطاب گفتاری اين روند بر عکس شود دچار بحران انديشيدن شده ايم.

روشنفکری دینی ۴

معتقدم اگر روشنفکری دينی يک دهم آنچه می گويد بخواند نتايج مبارک تری از آن حاصل شود...