مطلع شدم دوست و همکار قديم استاد محمد آصف فکرت دار فانی را وداع گفته. خدايش بيامرزاد و نام و يادش مانا و جاودان باد. انسانی با اخلاقی نيکو و رفتاری آراسته، دانشمندی پرکار و پر تلاش و دوستی وفادار بود. نمونه اعلای آن چيزی بود که در فرهنگ اسلامی ايران به آن "ادب" و فرزانگی می گويند. آقای فکرت چه آن زمان که در افغانستان می زيست و چه آنگاه که در ايران و يا در سال های اخير در کانادا زندگی می کرد همواره وطن اصلی اش ايرانشهر بود و زبان فارسی. بسيار نيکو می نوشت و در امر پژوهش بسيار جدی بود. اين کمترين از سال 1366 شمسی با آن استاد آشنایی و رفاقت نزديک داشت. در مرکز دائرة المعارف بزرگ اسلامی او مسئول بخش گزينش عناوين بود و در عين حال در تأليف و ويرايش مقالات در حوزه های مختلف تاريخ و ادب پارسی و فرهنگ اسلامی و به ويژه در حيطه خراسان بزرگ و هرات، اين جان عزيز ايرانشهر فعالانه مشارکت داشت. سال هایی در تهران زندگی می کرد و سال هایی هم در مشهد سکنی گزيد. در مرکز آقای بجنوردی در آن سال ها شايد روزی نبود که چند دقيقه ای با هم صحبتی و گفتگویی نداشته باشيم. طنين صدای او همچنان در گوش من هست. هر وقت مشهد مشرف می شدم يا در منزلش و يا دفتر کارش در بنياد پژوهش های اسلامی به گرمی و محبت و بزرگواری من را می پذيرفت. از زمانی که به کانادا مهاجرت کرد ارتباط ما البته کم شد اما هر آنچه بود تنها از طريق سايت حلقه کاتبان بود؛ جایی که در آن اشعار و مقالات ارزشمندش را سال ها منتشر می کرد. استاد فکرت به اهل بيت عصمت (ع) عشق می ورزيد و به احکام شرع مطهر تقيد و تعبد تمام داشت. در نوشته هايش رعايت جوانب مختلف ادب را فرونمی گذاشت و در سخن گفتن بسيار آرام و با رعايت موازين سخن می گفت. نه آيا او به راستی فرزند خراسان بود؟