معمولا رسم بر اين بوده که اگر شخصی کتابی را برای يک بزرگی، مثلا خليفه، سلطان، وزير و يا صاحب منصبی کشوری و يا لشکری می نوشت نام او را در متن مقدمه نمی گذاشت و از او با تعابيری مانند "المجلس العالی" و يا با تعابيری مانند آن استفاده می کرد (البته مقصود ما در اين يادداشت عمدتا ادبيات نوشتاری شش قرن نخستين است. بعدا اين رسوم تغييراتی کلی پيدا کرد). اگر شخصی که کتاب برای او نوشته شده بود دانشمندی بلند مرتبه بود و يا اديب و مستوفی صاحب منصبی و در عين حال اهل فضل بود تعابيری مانند "الشيخ الفاضل" مناسب بود. هر چه بود معمولا نام شخص عالی رتبه را در بالای صفحه خطبه و مقدمه قرار می دادند تا احترام نام او محفوظ باشد؛ به ويژه اگر شخص نويسنده به نام خود در مقدمه اشاره می کرد لازم بود نام کسی که کتاب به او اهداء شده بود در بالای صفحه گذاشته شود و در ميانه مقدمه آغازين تنها به علو مقام حکومتی و يا علمی و فضيلت او اشاره رود. خيلی از نويسندگان هم اساسا نام خود را به عنوان نويسنده در آغاز متن کتاب قرار نمی دادند. اين در بسياری از موارد، اگر کتاب دقيقا از سوی نويسنده نوشته می شد (و نه اينکه املاء می شد. يعنی حقيقتا کتاب از سوی نويسنده روی کاغذ تحرير می شد) زمانی اتفاق می افتاد که کتاب به کسی اهداء می شد. در غير اين دو صورت نويسندگان دليلی بر عدم ذکر خود در آغاز کتاب نمی ديدند. بنابراين معمولا عدم ذکر نام نويسنده در آغاز کتاب زمانی اتفاق می افتاد که کتاب يا اساسا تحرير مستقيم نويسنده نبود و يا اينکه کتاب برای بزرگی نوشته می شد. البته يک مورد ديگر هم بود: زمانی که نويسنده ای خود مقام علمی بسيار برجسته ای داشت و ذکر نام خودش در مقدمه کتاب متناسب با شهرت و اعتبار او نبود. معمولا کاتب مخصوص نويسنده نام او را در آغاز نسخه تبييض شده با القاب و احترامات خاص به تصريح می آورد. به هر حال همه اينها موجب می شد که نام نويسنده از سوی او در آغاز کتاب مورد تصريح قرار نگيرد. پس هم نام نويسنده و هم نام شخصی که کتاب به او اهداء شده بود عموما در متن مقدمه مورد تصريح قرار نمی گرفت. نام نويسنده را عموما کاتب / يا راوی نسخه به تصريح می آورد و نام کسی که کتاب به او اهداء شده و يا به درخواست او نوشته شده معمولا در بالای صفحه درج می شد. در همه اين موارد متأسفانه در نسخه های بعدی کاتبان گاهی از درج اين اطلاعات که آنها را خارج از متن اصلی نويسنده می دانستند غفلت می کردند و اين چنين است که در بسياری نسخه ها و کتاب ها نام نويسنده، نام کسی که کتاب برای او نوشته شده و حتی نام کتاب روشن نيست.