درباره ابو جعفر محمد بن عبدالله بن جعفر بن الحسين بن جامع بن مالک الحميري القمي، محدث امامی سده سوم و چهارم گفته شده که کتابی به نام کتاب المساحة والبلدان داشته است. از او نقل شده که دليل تأليف آن اين بوده که وی فهرست کتب المساحة را که تصنيف احمد برقي بوده در اختيار داشته و آن را استنساخ کرده بوده و به اسناد روايت می کرده از مؤلف آن، اما آن را از دست داده بوده، وی می گويد که از برادرانم در قم و بغداد و ري (مقصود اماميان اين شهرها) از آن سراغ گرفتم، اما آن را در اختيار نداشتند، پس با مراجعه به اصول آن را اخراج کردم و بر خود الزام کردم که هر حديثی را بر اساس احاديث کتاب او و باب آن که در کتاب او مطرح شده اخراج کنم. اين سخن بسيار مهم گويای واقعيت تدوين کتابهای حديثی است. حميری اصل کتاب خود را يعنی آن چيزی را که بر اساس اسناد درست روايت می کرده و در واقع اصل او از این کتاب بوده از دست داده بوده و نزد کسی نيز اصلی مستند از این کتاب را در اختيار نداشته، اما بر اساس شناختی که از اصول احاديث اين کتاب و در واقع منابع آن داشته، کتابی جديد عين کتاب برقی اما اين بار بر اساس اسناد خود به منابع او (مانند مستخرج نويسی سنيان) تنظيم کرده بوده، که در آن متون و صدر اسناد عين کتاب برقي بوده است. اما سؤال اينجاست که آيا او کتاب برقی را از حفظ داشته و یا آنکه آنرا تنها بر اساس نسخه های دستنويس وجاده مبنای کار جديد خود قرار داده بوده است. به نظر می رسد که او فهرست آغازين کتاب را همچنان در اختيار داشته، جايی که برقی اسناد تک تک روايات را به صورت مشيخه در آن ذکر کرده بوده است و همين امر راهنمای حميری بوده برای تدوين کتاب جديد. شايد هم از آن استفاده کرده بوده و هم از نسخه های وجاده/حفظ خود. به هر حال تعبير فهرست در کلام حميری بايد مفيد فايده ای باشد . از اين گزارش نکات بسيار مهمی درباره معنای اصل در حديث شيعی روشن می شود که بعد از اين به آن خواهيم پرداخت.