مسعودی در مروج الذهب (ج 4، ص 322) در بحث از پيروان محمد فرزند امام صادق (ع) تعبيری دارد که نشان می دهد برای او که کتابش را اندکی پس از شروع عصر غيبت کبری می نوشته خط غلو شيعی از آنچه او "اماميه" می خوانده (و البته منظورش صرفا دوازده اماميان نيست) متفاوت قلمداد می شده: وظهر في أيام المأمون بمكة ونواحي الحجاز محمد بن جعفر بن محمد بن علي بن الحسين وذلك في سنة مائتين ، ودعا لنفسه ، واليه دعت الشميطية من فرق الشيعة وقالت بإمامته وقد افترقوا فرقاً : فمنهم من غَلا ، ومنهم من قصّر وسلك طريق الإمامية. معمولا منابع فرق شناسی اماميه را جدا از فرق غلات شيعی قرار می دهند. آنچه در عبارت مسعودي مهم است اين است که غلو را در برابر تقصير قرار داده و می گويد اماميه اهل غلو نبوده و به نقطه مقابل آن يعنی تقصير باور دارند. روشن است که منظور از اصطلاح تقصير اينجا عنوانی است که غلات برای مخالفان غير غالی خود قرار داده بودند. اماميه خود را مقصره نمی خواندند. در واقع ماهيت مذهبی اماميه تقابل با انديشه غلات شيعی بود. توضيحش را در بحث غلات بايد گفت.