اين چند روز در اوقات فراغت کتاب ورثة الأنبياء تأليف سيد احمد نقوی هندي را با تصحيح فاضلانه آقای علی فاضلی می خواندم. تصحيحی بسيار خوب و پاکيزه که مؤسسه کتابشناسی شيعه در قم منتشر کرده. اين کتاب برای آشنایی با تاريخ علمای اصولی شيعه در شبه قاره در سده های نوزدهم و بيستم اهميت فوق العاده ای دارد و گوشه های تاريکی از آن را برای ما روشن می کند؛ به ويژه آنچه مربوط است به مرحوم دلدار علی غفران مآب و فرزندانش و سهم آنها در تثبيت مکتب اصولی در ميان شيعيان هند و رد بر اخباريان و شيخيه از يک سو و البته مقابله با کتاب تحفه اثنی عشريه (و دنباله های آن) و رديه های مفصلی که در زمينه امامت و کلام و تاريخ و سيره بر اهل سنت از سوی اين خاندان نوشته شده. متأسفانه بخش اعظم ادبياتی که افراد اين خاندان و شاگردانشان در طول سده های نوزدهم و بيستم نوشته اند تاکنون منتشر نشده و اگر هم تعدادی از آنها در هند چاپ شده در ايران مورد استفاده در تحقيقات قرار نگرفته است. در اين کتاب ما با روابط علمای عتبات با شبه قاره نيز آشنایی می يابيم. مناسب است آقای علی فاضلی که اين کتاب و چند کتاب ديگر را در رابطه با اين خاندان منتشر کرده اند يک کتابشناسی تفصيلی درباره آثار اين خاندان و شاگردانشان و خاصه در مباحث امامت و رديه نويسی تنظيم کنند. بزرگترين و پر برگ ترين کتاب ها در طول تاريخ تشيع درباره امامت و رد بر اهل سنت در شبه قاره نوشته شده است. خاندان صاحب عبقات هم با خاندان دلدار علی و سلطان العلماء و سيد العلماء مرتبط بوده اند.