این کتاب که همین چند سال پیش منتشر شده را دو سه روز پیش از کتابخانه دانشگاه پرینستون گرفتم و یک صبح تا شب آن را تمام کردم. مجموعه نامه های علامه محمد قزوینی به مرحومان فروغی و عباس اقبال علاوه بر جذابیت ادبی و اهمیت تاریخی آن حاوی نکته های عبرت آموز و درس های مهمی برای زندگی هم هست. کتاب شامل اطلاعات مهم درباره زندگی قزوینی، احوال آلمان و فرانسه در دوره بعد از جنگ جهانی اول و همچنین موضوعاتی تاریخی و ادبی ارزشمندی است. قزوینی در رشته تاریخ و ادبیات و تحقیقات متنی بی تردید نمونه منحصر به فردی در میان دانشمندان جهان اسلام در سده بیستم بود. در تمام جهان اسلام من نمونه ای در پایه او نمی شناسم. از حیث وسعت اطلاع و دقت و آشنایی عمیق با تاریخ و ادبیات و تمدن اسلامی. اما مهمتر از همه اینها شخصیت منحصر به فرد از لحاظات روحیات شخصی و دقت ورزی حتی در جزئیات مسائل شخصی و اخلاقی و انسانی از قزوینی نمونه ای کم نظیر در جلوی چشم ما قرار داده است. متأسفانه ما ایرانیان به درستی قزوینی را به جهان معرفی نکرده ایم. در میان اسلامشناسان و ایرانشناسان غربی در طول سده بیستم آنهایی که نوشته هایشان از دقت و ارزش علمی برخوردار است قزوینی را می شناختند و می شناسند و مگر می توان قزوینی را نشناخت و او را نخواند و همچنان در بیشتر حوزه های مطالعات اسلام و ایران به شایستگی قلم زد؟ می ارزد کسی فارسی بیاموزد تنها برای اینکه قزوینی را بتواند بخواند و از تحقیقات او در زمینه تاریخ و ادبیات و فرهنگ اسلامی و ایرانی بهره مند شود. ما ایرانیان مفتخریم که قزوینی داریم.

پیشنهاد می کنم این کتاب که به کوشش استاد ایرج افشار و همت آقای مطلبی کاشانی منتشر شده را بخوانید.