قصص العلمای تنکابنی، کتابی شایسته پژوهشی جدی قصص العلمای تنکابنی اثر مهمی است. کتاب حاوی اطلاعات مهمی در خصوص احوال دینی و مذهبی و اجتماعی و سیاسی عصر قاجار است. تاریخ مردم و باورهایشان است. تاریخ این سرزمین است و سنت های دینی و فرهنگی اش. رابطه علما با یکدیگر و با مردم و اعتقادات مردمان این سرزمین درباره امامان شیعه، علما و مظاهر مذهبی. حکایت هایی را تنکابنی نقل می کند که فارغ از میزان درستی و اصالتشان نشان می دهد مردم ما در سده نوزدهم درباره دین و مذهب چه می اندیشیده اند و چه باورهایی داشته اند. کتاب اثر دلکشی است با قلمی زیبا از نویسنده ای دانشمند و نکته سنج. درست است که انتقاد بر این کتاب کم نیست و از آن جمله نقل هایی که در نادرستی اش تردیدی نیست اما در بسیاری موارد در نقد همان حکایات نویسنده نشان داده که از حس نقد تاریخی به کلی خالی نبوده است. این کتاب تاریخ بخشی از حیات علمی علمای شیعه را در قرون گذشته به تصویر می کشد و بسیاری از زوایای حیات فردی و علمی و اجتماعی آنان را روشن می کند و صفای اهل مدرسه را حکایت می کند و ابعاد مهمی از حیات زاهدانه عالمانی را برآفتاب می کند که به دور از مطامع دنیوی و با کمال اخلاص عمر خود را در علم و زهد و تقوا سپری می کردند. با این همه نویسنده همه جا از نقد شماری از رفتارها اجتناب نکرده و حکایاتی را درباره منافسه ها و نزاع های میان اهل علم نقل کرده است. این کتاب در سال های اخیر به شکل بسیار بدی ویرایش شد. باید از نو این کتاب تحقیق و منتشر شود. چندین کتاب تحلیلی مهم می توان درباره این اثر ارزشمند نوشت.