فهرست های خودنوشت فهرست های خودنوشت فهرست هایی است که نویسندگان از تألیفات خود تنظیم می کرده اند. این سنت کهنی بوده و در‌ آغاز بخشی از اجازات و فهارس مرویات قدیم را تشکیل می داده. بعدها هم مستقل از سنت اجازه نویسی تداوم داشته. برخی مانند فیض کاشانی چندبار و در زمان های مختلف فهرست آثار نوشته اند. خوب است کسی همتی کند سیاهه ای از این فهرست های خودنوشت تهیه کند.



زندگینامه های خودنوشت از کارهای خیلی خوب ارائه فهرستی است از زندگی نامه های خودنوشت عالمان مسلمان. نمونه های بسیار کهنی از این زندگینامه های خودنوشت موجود است، از سده سوم به این طرف. تاکنون تحقیقاتی به زبان های اروپایی در این زمینه صورت گرفته اما هنوز اول راهیم. درباره علمای شیعه در چند سده متأخر ارائه فهرست و انتشار مجموعه این زندگی نامه های خودنوشت از کارهای بسیار مفید است. کاش کسی همت کند و این کار را انجام دهد.



حاشیه های غیر مدونه علمای شیعه در چند سده نخست حاشیه نویسی بر کتاب ها معمول نبوده. کما اینکه بر نسخه های خطی هم معمولا حاشیه نوشته نمی شده. به تدریج هم حاشیه نویسی بر کتاب ها به عنوان تعلیقه نگاری و شرح نگاری مرسوم شد و هم طالب علمان و عالمان بر نسخه های خطی در هنگام قرائت نسخه ها حاشیه می نوشته اند. بسیاری از این حاشیه ها بعدا شکل مدون می یافت. اما در مورد بسیاری دیگر همچنان حالت غیر مدون داشت و صرفا بر روی نسخه های شخصی باقی می ماند. امروزه هزاران نسخه داریم در حوزه های مختلف فقه و اصول و کلام و فلسفه و حدیث و علوم قرآنی و غیره که حاشیه های غیر مدون دارند. در سده های اخیر این حاشیه نویسی های غیر مدون خیلی مرسوم بوده و در مواردی هم در شرح حال نویسی های خودنوشت به وجود این حاشیه های غیر مدونه اشاره می رفته است. یکی از کارها شناسایی این حاشیه های غیر مدونه و تهیه فهرستی از آنهاست. متأسفانه در فهرست نویسی ها عموما به این حاشیه ها توجهی نمی شود.