من در یادداشت قبل گفتم ضروری است مقالات علمی در مجلات مورد داوری های مضاغف قرار گیرد. حساب کتاب البته جداست. در ایران متأسفانه هیچ گاه تا آنجا که من می دانم ناشران به شکل نظامواری دنبال داوری آثار در دست انتشارشان نیستند. نمی دانم آیا ناشران دانشگاهی چنین می کنند یا خیر؟ در غرب سخت ترین داوری ها برای انتشار کتاب از سوی ناشران دانشگاهی و آکادمیک مانند آکسفورد و کمبریج و بریل اعمال می شود. علاوه بر چندین داور، کلی شرط و بازبینی و غیره و غیره اعمال می شود تا اینکه در نهایت کتاب آماده چاپ شود. اما من اینجا پیشنهاد مشخصی برای نویسندگانی دارم که تاکنون چاقوی داوری به تن مقالاتشان نخورده است. من خود از سال ۱۳۶۷ شمسی با دائره المعارف بزرگ اسلامی همکاری دارم. از یک سال بعد از آن شروع کردم به نوشتن مداخل مختلف. اول مداخل کوچک و بعد به تدریج مقالات بزرگتر و با اهمیت تر. از همان اول هم همه ما آماده بودیم برای همه گونه نقد و داوری و رد شدن مقالاتمان. بارها و بارها به خاطر دارم مقالات نویسندگانی با نام های مشهور و با توانایی های بالای پژوهش در این روند رد می شد و یا محتاج بازنویسی بود. نویسنده ای که تاکنون حتی یک مقاله برای این نوع دائره المعارف ها ننوشته طبعاً از چنین تجربه ای محروم است. این شیوه روحیه پاسخگویی در نویسندگان و حس مسئولیت پذیری را بیشتر می کند.