من خود چند سالی برای مجله کتاب ماه دین می نوشتم. علتش دو چیز بود: یکی اینکه آن سال ها انتشار مقالات در مجلات پژوهشی- علمی کار ساده ای نبود و تعدادشان هم برخلاف الآن کم بود و انتشار هر مقاله زمان بسیار می برد. علت دومش هم این بود که من دنبال انتشار سریع مقالاتم بودم و آن زمان راه دیگری برای این کار وجود نداشت. از زمانی که اینترنت دستیاب تر شده و انتشار مجازی عمومیت یافته من این شیوه را ترجیح می دهم و از انتشار مقالاتم در مجلاتی که روند داوری در آنها به شیوه آکادمیک رعایت نمی شود اجتناب می کنم. متأسفانه در همه این سال ها مجلات ریز و درشتی در قم و تهران و شهرهای دیگر با عناوین مختلف و از جمله نقد کتاب و غیره وغیره درست شده و بعضی از آنها بالغ بر صد شماره منتشر کرده اند بی آنکه فکری برای چارچوب داوری مقالات در آنها اندیشیده شود. مقاله ای آکادمیک مقاله ای است که دست کم دو نفر متخصص در رابطه با آن داوری کرده باشند. اینکه مجلات نویسندگان حلقه ای خود را داشته باشند و دائما از یک عده ای مقاله و نقد کتاب و ... منتشر کنند بی آنکه داوری در رابطه با آن مقالات روند آکادمیک داشته باشد دست کم در این روزگار که راه های دیگری هم برای انتشار مقالات و آثار قلمی هست کاری است درست برخلاف روندی که به تعمیق پژوهش های علمی می تواند کمک می کند. البته مقاله تبلیغی می توان در مجلاتی تبلیغی و بدون در نظر گرفتن این ساز وکارها منتشر کرد اما دیگر آن مقاله و مجله را نمی توان علمی تلقی کرد. هر مقاله لازم است قبل از انتشار برای دو ویراستار که هویت مؤلف را نمی شناسند ارسال شود تا درباره آن نظر دهند. در غیر این صورت مقاله نویسی تبدیل می شود به پاورقی نویسی روزنامه ای و مجله مرتبط هم چیزی نیست جز یک ارگان برای یک حزب و یا یک حلقه دوستانه.