اولین کاری که در عرصه کتابشناسی و نسخه شناسی فراهم کردم کاری بود که درباره آثار کلامی، فلسفی و منطقی علامه حلی انجام دادم. درباره آن با کسی صحبتی نکرده بودم. آن زمان در بخش کتابشناسی مرکز دائره المعارف کار می کردم و تقریباً بیشتر فهارس نسخه های خطی در اختیارم بود. با مرحوم آقای طباطبایی هم درباره آن صحبت نکرده بودم. اصلاً نمی دانستم ایشان کاری درباره آثار علامه انجام داده است. بی اطلاع بودم. سال ۶۸ شمسی بود. اندکی بعد کار مشابهی در مجله تراثنا چاپ شد از مرحوم محمد علی حائری. بعداً که از کار مرحوم طباطبایی و همچنین فهرست مشابهی از زابینه اشمیتکه درباره آثار علامه حلی مطلع شدم آن یادداشت ها را دور ریختم. همزمان کاری هم درباره کتابشناسی نهج البلاغه انجام دادم که البته اصلش به پیشنهاد بنیاد نهج البلاغه تهران بود، زمانی که آقای پاکتچی مسئولیت بخش پژوهشی آن را عهده دار بود. بنا بود مجله ای درباره نهج البلاغه منتشر شود و تعدادی کار پژوهشی هم در همان چارچوب سامان گیرد. مدت همکاری خیلی کوتاه بود و آن هم سببش پیشنهاد آقای پاکتچی بود که آن زمان تازه با هم در مرکز دائره المعارف همکار شده بودیم. آقای پاکتچی آن زمان بهج الصباغه مرحوم شوشتری را با تعلیقات و اصلاحات آماده چاپ می کرد. کاری است شایسته که بعداَ چاپ شد. همزمان کاری فراهم می کرد درباره مصادر نهج البلاغه که کار مفید و گسترده ای بود. نمی دانم سرنوشت آن چه شد؟ وقتی درباره خاطرات همکاری و رفاقت خود با آقای پاکتچی خواهم نوشت. چند سالی از بهترین ایام جوانی را با هم در مرکز دائره المعارف کار کردیم. باری برای کتابشناسی نهج البلاغه هم خیلی کار کردم اما بعداً دیدم حرف تازه ای ندارم بر آنچه قبلاً منتشر شده است. دسترسی به نسخه های خطی هم مثل امروز نبود. بنابراین تنها جمع آوری پاره ای اطلاعات بود از روی فهارس که عملاً حرف تازه ای به حساب نمی آمد. بیشتر آن را هم قبلاً دیگران انجام داده بودند. آن مجموعه را هم جز یکی دو قسمت آن که به بنیاد نهج البلاغه دادم (که البته به چاپ هم نرسید) مابقی اش را دور ریختم. اما خوب اینها تجربه های خوبی بود و از آن تجربه ها بسیار آموختم.