در دائرة المعارف بزرگ اسلامی برای مدخل مرتبط با رضی الدين نيشابوری، "استاد علماء بشر نقاد سبيکه فقه و نظر" (نک: رساله عشق سیف باخرزی، ص 103 چاپ مرحوم افشار)، فقيه حنفی، اصولی، عالم درجه يک در فن جدل/خلاف و شاعر و نويسنده به دو زبان فارسی و عربی سده ششم قمری که نويسنده مکارم الأخلاق است و از شاگردان شرف الدين مسعودی در فلسفه؛ و فخر رازی صورت چندين مناظره مهم با او را در کتاب مناظراتش نقل کرده و از او با تجليل هم ياد می کند اين مآخذ تنها مورد استفاده قرار گرفته:

مآخذ

آفتاب‌رای لکهنوی، ریاض العارفین، به کوشش حسام‌الدین راشدی، اسلام‌آباد، ۱۳۹۶ ق/ ۱۹۷۶ م؛ آقابزرگ، الذریعة؛ ابن‌خلکان، وفیات، بیروت، ۱۳۹۸ ق/ ۱۹۷۸ م؛ اته، هرمان، تاریخ ادبیات فارسی، ترجمۀ صادق رضازادۀ شفق، تهران، ۱۳۵۶ ش؛ احمد بن محمود، تاریخ ملازاده، به کوشش احمد گلچین معانی، تهران، ۱۳۳۹ ش؛ اکبرزاده، هادی، «از این آشفتۀ بی‌دل»، کتاب ماه ادبیات و فلسفه، تهران، ۱۳۸۲ ش، شم‍ ۷۵-۷۶؛ زرین‌کوب، عبدالحسین، بـا کـاروان حلّه، تهـران، ۱۳۴۷ ش؛ سادات ناصری، حسن، یادداشتها بر آتشکدۀ آذر بیگدلی، ج ۲، به کوشش همو، تهران، ۱۳۳۷ ش؛ سلیمانی، قهرمان، «نیشابوری‌ای در سمرقند»، رودکی، تهران، ۱۳۸۶ ش، س ۸، شم‍ ۱۵؛ صفا، ذبیح‌الله، تـاریخ ادبیـات در ایران، تهران، ۱۳۳۶ ش؛ عوفی، محمد، لباب الالباب، به کوشش سعید نفیسی، تهران، ۱۳۳۵ ش؛ قزوینی، زکریا، آثار البلاد، ترجمۀ عبدالرحمان شرفکندی، تهران، ۱۳۶۶ ش؛ گرایلی، فریدون، نیشابور شهر فیروزه، مشهد، ۱۳۵۷ ش؛ نسوی، محمد، سیرت جلال‌الدین مینکبرنی، ترجمۀ کهن، به کوشش مجتبى مینوی، تهران، ۱۳۶۵ ش؛ نفیسی، سعید، تاریخ نظم و نثر در ایران و در زبان فارسی، تهران، ۱۳۶۳ ش؛ وزیرنژاد، ابوالفضل، «رضی‌الدین نیشابوری»، تابران، مشهد، ۱۳۸۰ ش، س ۱، شم‍ ۴؛ همایی، جلال‌الدین، غزالی‌نـامه، تهران، بی‌تا.

پس کتابخانه مرکز به چه کار می آيد؟ عمده اين منابع يا ربط مستقيم به موضوع ندارد و يا منبع مهمی نيست و دست دوم است. نه ارجاعی به کتاب های طبقات حنفیان. نه ارجاعی به مناظرات فخر رازی. نه ارجاعی به خود کتاب مکارم الاخلاق و يا ديوان او. به اين مقاله هم ارجاع داده نشده: جواد بشرى، «رضى نامه. الف: ضرورت تصحيح دوباره آثار رضى الدين نيشابورى»، در متون ايرانى: مجموعه رساله هاى فارسى و عربى از دانشوران ايرانى، آغاز دوره اسلامى تا پايان عصر تيمورى، دفتر۱، به كوشش جواد بشرى، تهران: كتابخانه، موزه و مركز اسناد مجلس شوراى اسلامى، ۱۳۹۰ش.

خود مقاله هم که ايراد بسيار دارد. از نقص و اشتباه. از نو بايد نوشته شود.

در مدخل مرتبط در دانشنامه جهان اسلام هم برخی مشکلات ديده می شود از جمله اينکه گفته شده: " رضى الدين به درجات رفيع فقاهت در مذهب حَنفى دست يافت و در علم مناظره سرآمد اقران بود تا آنجا كه بزرگانى مانند عمرخيام* در حلقه درس او حاضر مى شدند. ". چطور می شود خيام شاگرد کسی باشد که در سال 598 ق از دنیا رفته؟

نيز گفته شده: " همچنين ظاهرا رضى الدين نيشابورى (متوفى ۶۱۷) ديگرى نيز با نام ابوالحسن المؤيد بن محمد مسند خراسان بوده است ( ← ابن خلّكان، ج ۵، ص ۳۴۵ـ۳۴۶؛ ابوالفداء، ج ۳، ص۱۶۰) كه كتابى سه جلدى در فن مناظره به نام الطريقة فى علم الخلاف معروف به الطريقة الرضوية تأليف كرده بوده ( ← ابن ابى الوفا، ج ۴، ص ۳۸۷؛ حاجى خليفه، ج ۲، ستون ۱۱۱۳)". اين ابوالحسن المؤيد محدثی بيش نبوده و نمی تواند نويسنده کتابی در جدل باشد. اين کتاب در جدل نوشته رضي الدين نيشابوری نويسنده مکارم الأخلاق است.