عبد اللطيف بغدادي (د. 629 ق) در آثارش هجمه غريبی بر ابن سينا دارد؛ توأم با هتاکی و جسارت به مقام شيخ. بخش اعظم آنچه درباره ابن سينا و آثارش و از جمله شفاء و قانون و النجاة گفته البته به قدری مضحک است که ارزش پرداختن هم ندارد و چنانکه برخی از محققين هم گفته اند مانا ناشی از بيماری های روحی/ روانی خاص او بوده. با اين وصف اين نکته هم گفتنی است که عبد اللطيف بغدادي با اينکه فلسفه و منطق ارسطویی را خوانده بود اما آن را در مقام يک اديب و عالم اهل حديث و فقه خوانده بوده و بنابراين درکی "نص" گرا از ارسطو داشت. به همين دليل ايرادهای او از ابن سينا بيشتر ايرادهای لفظی و شکلی است. تصورش از فيلسوف اين بوده که عبارات ارسطو را حفظ و تکرار کند. او تصوری از سامان فلسفی ابتکاری ابن سينا ندارد و ارسطو را چنان می خواند که گویی متن حديثی مأثور را می خواند و بايد به لفظ آن پايبند باشد. چنانکه خودش هم در النصيحتين گفته بخشی از آثار ابن سينا را رونويسی و کتابت کرده بوده. درک او از شفای ابن سينا در حد يک نسخه نويس و کاتب بيشتر نبوده.

عبداللطیف بغدادی در کتاب النصيحتين خود از فقيهان زمانش به دليل بهره وری از منطق در مباحث فقهی و اصولی انتقاد می کند. اين انتقادی است که قبل از او ابن الملاحمي هم از فقيهان شافعی زمانش داشته. اين گرايش تحت تأثير پذيرش منطق از سوی غزالی و بهره وری از آن در کتاب اصولی اش و در مباحث فقه و "تعليق" ايجاد شد. عبد اللطيف بغدادی خود تحصيلات و پيشينه فقهی و حديثی و ادبی داشت و با اين وصف بعد از تحصيل در اين رشته ها به فلسفه و منطق و طب علاقمند شد و در اين زمينه ها چند کتاب نوشت.

تعبيرات تند و ناقدانه عبد اللطيف بغدادي (د. 629 ق) نسبت به شهاب الدين سهروردی. اين عبداللطيف بغدادی چنانکه برخی محققين پيشتر هم متذکر شده اند از انواعی از بيماری های روحی و روانی گويا رنج می برده. نقدهای او بر ابن سينا هم بيشتر از همينجا ناشی می شود. خوشبختانه اخيرا بخشی از آثار فلسفی اش منتشر شد. از اين آثار معلوم است که نقدهای او بر ابن سينا، سهروردی، فخر رازی و ديگران مطلقا جدی نيست. اينکه برخی ناشران کتاب های او وی را با ابن رشد مقايسه کرده اند ظلمی آشکار به ابن رشد است.