رسانه های اجتماعی مجازی زمينه مناسبی برای مشارکت طبقات مختلف و اظهار نظر درباره موضوعات مختلف را فراهم کرده. در اين ميان البته توقع از اهل علم و طبقات دارای تحصيلات عالیه و دانشگاهیان اين است که ضمن بهره وری از اين امکان تازه وظيفه اصلی خود را برای توليد معرفت، از هر نوع و گونه ای از ياد نبرند؛ و الا چه کسی بايد اين وظيفه را انجام دهد و خوراک معرفتی را برای جامعه فراهم کند؟ به ويژه جامعه ما که در حال گذار است و سخت نيازمند آگاهی و معرفت. متأسفانه شاهد اين هستيم که اين وظيفه اصلی به تدريج کم رنگ شده و عده ای فکر می کنند نکته گویی های مجازی تنها وظيفه ای است که داعيه داران روشنفکری و معرفت بدان متعهدند. طبقه اهل علم و روشنفکری آنچه دارد مديون معرفت و آگاهی است و اين جز با تحقيق و پژوهش به دست نمی آيد. بايد خواند و بسيار هم خواند. اين هم کفايت نمی کند. بايد در موضوعات جزیی تحقيق و پژوهش مستند و به اصطلاح "ميدانی" کرد. مطالعه بدون تحقيق و پژوهش راه به جایی نمی برد؛ پژوهشی که نتيجه آن را بايد در مقالاتی علمی با ويژگی های شناخته شده آن نوشت و در مجلاتی علمی و با پشتوانه داوری منتشر کرد (متأسفانه در عالم نشر کتاب اين ويژگی در سال های اخير کمتر از حوزه نشر مقالات علمی به کار گرفته می شود؛ دلائلش بماند برای وقتی ديگر). اين يعنی مشارکت در فضای نقد و گفتگو و توليد معرفت. زان پس می توان ديگران را در نتايج آن تحقيقات و مطالعات در رسانه های مجازی اجتماعی شريک کرد. توقع از اهل علم اين است.از قديم در طبقه وعاظ و اهل منبر معمول بود می گفتند آدم بی مطالعه (و پژوهش) نبايد منبر برود. حال حکايت رسانه های مجازی اجتماعی است. اگر چنين نباشد ما با طبقه ای از "مشاهير" فرهنگی روبرو خواهيم بود که همه سابقه قلمی آنها تنها "نکته" پراکنی های مجازی است. اين چنين است که سطحی نگری تقویت شده و فرهنگ عمومی لطمه می خورد.