از نقطه نظر تحقيقات تاريخی هر گونه توهين و ناسزا گویی نسبت به مقدسات اهل سنت از ديدگاه علمای شيعه نادرست و خلاف اصول مسلم شيعه است. انتقاد از رفتار صحابه تا مادامی که برای فردی از آحاد صحابه ادعای عصمت نشده البته از ديدگاه متکلمان شيعه مانند شريف مرتضی جايز است اما انتقاد از رفتار صحابه ابدا مجوزی برای توهين به مقدسات اهل سنت نيست. صحت و تاريخچه شکلگيری روايت حديث معروف به افک از ديدگاه محققان رشته تاريخ جای پرسش و تأمل بسيار دارد که البته اينجا محل گفتگوی ما نيست. آنچه مسلم است اين است که تنزيه ام المؤمنين عائشه از افک مورد گفتگوی آن روايت ديدگاه مسلم شيعه اصولی همواره بوده است. اينجا متن يکی از مهمترين دانشمندان سده ششم ری در دوران سلجوقيان (طهران قديم) را نقل می کنم که خود کتابی مستقل با عنوان تنزيه عائشه نگاشته بوده. او اين کتاب را به توصيه و امر پيشوای جامعه شيعه ری و عراق عجم نگاشت. اين کتاب را طبق گزارش همو نه تنها علمای شيعه ری بلکه قاضي القضات حنفی و معتزلی ری مورد استقبال قرار دادند و از آن ستايش کردند. شيعيان ری در سده ششم قمری روابطی گرم با حنفيان اين شهر داشتند. عبدالجليل قزويني در کتاب شريف نقض می نويسد (نقض معروف به بعض مثالب النواصب فى نقض بعض فضائح الروافض، ص 115 تا 116):

و من در شهور سنه ثلاث و ثلاثين و خمسمائة كتابى مفرد ساخته‏ام در تنزيه‏ عايشه‏ در دولت امير غازى عبّاس رحمة اللّه عليه باشارت رئيس و مقتداى سادات و شيعه سيّد سعيد فخر الدّين بن شمس الدّين الحسينى قدّس اللّه روحهما ، و قاضى- القضاة سعيد عماد الدّين الحسن استرابادى- نوّر اللّه قبره- باستقصا برخوانده‏ و بر پشت آن فصلى غرّا نوشته باستحسان تمام، و نسخه اصل بخزانه امير عبّاس بردند و ديگر نسختها دارند اگر خواهد طلب كند و بخواند تا اعتقاد شيعه اماميّه در حقّ ازواج رسول بدانند تا مگر زبان در حقّ ايشان بدروغ و بهتان نجنبانند و هركس كه عايشه را يا حفصه را يا يكى از زنان مصطفى و دگر انبيا را بزنا تهمت نهد ملحد و كافر و ملعون باشد ...