درباره احمد کسروی و تتبعات تاريخی او اغراق های زيادی شده. در اينکه شيوه او در پاک سازی و پالايش زبان فارسی و پاک انديشی دینی و کتاب سوزان نشان از تفکر خطرناک و غير تمدنی او دارد که سخنی نيست اما واقعيت امر اين است که احمد کسروي با وجود چند نوشته متتبعانه خود که در هر حال آثار متوسطی در زمينه تاريخ تلقی می شوند به هيچ روی قابل مقايسه با برخی از بزرگان هم نسلش در تتبعات ادبی و تحقيقات تاريخی نيست. کسروی در عين حال شناختی و لو اندک از غرب و تمدن غربی و تفکر جديد و مدرنيته نداشت. اخيرا ديدم در يکی از اين تلويزيون ها او را از پيشتازان خردگرایی در ايران قلم برده اند. اما بهترين توصيف درباره احمد کسروی و آثارش و نوشته های به خصوص اجتماعی و انتقادی اش به نظر من همان است که ابو نواس گفت:

فَقُل لِمَن يَدَّعي في العِلمِ فَلسَفَةً
حَفِظتَ شَيئاً وَغابَت عَنكَ أَشياءُ