می دانيم که با وجود نقل متن دعای افتتاح از سوی شيخ در مصباح المتهجد اما سند اين دعا را تنها ابن طاوس نقل کرده و بر اساس آن ترديدی نيست که اين دعا در دوران غيبت صغری در دسترس بوده. من در جای ديگری درباره سند اين دعا مباحثی را مطرح کرده ام که آن را بعدا همينجا خواهم گذاشت. دست کم بر اساس يک سند قابل توجه می دانيم که بخشی از اين دعا را شيعيان در آغاز عصر غيبت به عنوان متنی که در آن به صورت دعاء تعاليمی در خصوص وجود امام غائب/ قائم ارائه شده بود زمزمه می کرده اند. اين سند، کتاب ادعية الأيام السبعة است که در سنت اسماعيلی و فاطمی به خليفه فاطمی المعز لدين الله (د. ۳۶۵ ق) نسبت داده شده. اين متن مشتمل بر ادعيه هفت روز هفته است و محوريت ادعيه بر امام/قائم شناسی و توحيد به روايت اسماعيلی است. منتهی هسته های اصلی عبارات اين ادعيه از متون ائمه شيعه (ع) اقتباس شده و از جمله چند کلمه ای از اين بندهای دعای افتتاح (اللَّهُمَّ إِنَّا نَشْكو إِلَیك فَقْدَ نَبِینَا صَلَوَاتُك عَلَیهِ وَ آلِهِ وَ غَیبَةَ وَلِینَا [إِمَامِنَا] وَ كثْرَةَ عَدُوِّنَا وَ قِلَّةَ عَدَدِنَا، وَ شِدَّةَ الْفِتَنِ بِنَا وَ تَظَاهُرَ الزَّمَانِ عَلَینَا). اين خود سند ارزشمندی است برای اثبات قدمت و اصالت دعای افتتاح. المعز لدين الله مدتها بعد از دوران آغازين عصر غيبت می زيسته. (اين را هم اضافه کنم که خاطرم هست نسخه ای خطی از اين کتاب را در مجموعه نسخه های خطی کتابخانه آية الله بروجردی در قم ديده ام). تصوير پايين را ببينيد: