دانش کلام اهل سنت در طی هفتصد سال گذشته به انحای مختلف تحت تأثير شخصيت و آثار کلامی و فلسفی خواجه نصير طوسي، از مهمترين نمايندگان تفکر فلسفی اسلام و کلام شيعی بوده است. تعدادی از شاگردان خواجه از اهل سنت بودند و از طريق همان شاگردان و نيز از طريق آثار خود او و همه شاگردانش مکتب و شيوه کلامی خواجه به مهمترين نمايندگان کلام اهل سنت در سده های بعدی منتقل شد. بسياری از اهل سنت در طی اين دوران شروح و حاشيه هایی بر آثار فلسفی و کلامی خواجه نوشتند. مهمترين اين نوع ادبی را می توان در مکتب شيراز ديد. آنچه در دوران عثمانی و يا در طی دوران های مختلف سير فکر کلامی در ايران و شامات و مصر و شبه قاره بعد از سده های هفتم و هشتم در ميان اهل سنت نوشته شده به نحوی ريشه اش به انديشه و کارنامه خواجه طوسي می رسد و در حاشيه آن نوشته شده. شايد مهمترين شخصيت هایی که نام آنان در ادبيات کلامی اهل سنت تا امروز ديده می شود را بتوان مير سيد شريف جرجانی و جلال الدين دوانی و شارحان و يا ناقدان آن دو در عصر عثمانی دانست. اين دو شخصيت آنچه دارند به نحوی ميراثی است از خواجه طوسي. سهم خواجه در کلام اهل سنت بسی بيش از فخر رازي است.