من مکرر نوشته ام و بر اين امر تأکيد کرده ام که نوشته های فارسی دست کم در حوزه ای که من می شناسم يعنی حوزه مطالعات اسلامی و به ويژه شيعی اگر از نمونه های موجود غربی آن در موارد زيادی بهتر نباشد کمتر نيست و امروزه در هيچ تحقيقی در اين زمينه ها هيچ پژوهشگری در غرب و شرق نمی تواند خود را از مراجعه به اين تحقيقات بی نياز ببيند. گاهی متأسفانه مشاهده می شود با وجود تحقيقاتی خوب به زبان های فارسی و يا عربی در يک موضوعی در يک نوشته ای نويسنده می گويد در اين زمينه تحقيقی وجود ندارد و يا برای نشان دادن سابقه تحقيقات تنها به سابقه تحقيقات در زبان های اروپایی اشاره می شود. اين در حالی است که بايد در بررسی سابقه تحقيقات در بسياری از موضوعات مرتبط با اسلامشناسی و به ويژه شيعه شناسی سابقه تحقيقات به زبان های فارسی و عربی هم مورد توجه قرار گيرد. به نظرم به نويسندگان غربی نمی توان ايراد گرفت. ما خود در معرفی تحقيقات فارسی به زبان های ديگر کوتاهی کرده ايم. من بسياری را می شناسم که حتی از اهميت نوشته های علامه قزوينی در تحقيقات تاريخی و ادبی و تراجم نگاری چندان اطلاعی ندارند. انتشار فصلنامه ای که بهترين ها را در زبان فارسی در اين موضوعات به زبان انگليسی ترجمه کند بايد مورد توجه قرار گيرد. اين خود به تدريج موجب معرفی نوشته های فارسی زبان به مخاطبان خارجی می شود.