در سال های اخیر اهتمام به اجازات و نشر آنها فزونی گرفته که البته امر میمونی است. عمده متن های اجازات متأخرین تنها برای شناخت طبقات علما به کار می آید. قسمت محدودتری از آنها هم علاوه بر این به این فایده می آید که چه کسی نزد کی چه کتابی را بعضا خوانده و اجازه روایتش را دریافت کرده است. این نوع اجازات کارکرد اجازات قدمایی را ندارد. اجازه در اصل برای گواهی دادن اصالت نسخه ها و برابری آنها با نسخه های اصل و برای تضمین اتصال روایت نسخه های کتاب های حدیثی است. این در حالی است که اجازات متأخرین عمدتا اجازات برای اتصال روات است و نه اتصال نسخه های کتاب ها و سند برای روایت متن ها با عنایت به نسخه هایشان. بنابراین وجود انبوهی از اجازات برای کتاب های حدیثی اگر اتصال سندی نسخه های متأخر و اتکای آنها بر متون نسخه های قدیمتر گواهی نشده باشد کمکی به اصالت بخشی به متون حدیثی نمی کند. فتأمل.