برای آنان که آشنایی ندارند این چند سطر را لازم می دانم بنویسم که آنچه از نویسنده این سطور در نقد مکتب تفکیک و یا برخی مباحث رجالی و از این قبیل منتشر می شود از مقام کسی است دلبسته به پژوهش های تاریخی و نه هیچ چیز دیگر. از دیدگاه نقدهای معطوف به دقت ورزی های پژوهش های تاریخی ممکن است داوری هایمان به عده ای خوش نیاید اما فراموش نکنیم که تنها راه حفظ دانش و تعقل صحیح، بحث ناقدانه و گفتگوی خردمندانه و انتقادی است. در زمینه علم رجال و بحث های احادیث و کتاب ها و شیوه های نقد حدیث هم همین است و الا دچار اخباری گری منحطی می شویم که تمام پیکره تفکر و نظر را به مسلخ قشری گری می برد. اگر نقد خردمندانه و مبتنی بر عقل تاریخی نگر نباشد آنچه از تفکر ناب و از میراث تمدنی مان می ماند ستایش از این و آن و فتح باب مرید و مراد بازی است در عرصه دانش و بحث و تحقیق علمی. طبیعی است که با نقادی خردگرایانه (که البته با انتقادات غیر علمی و برخاسته از انگیزه های شخصی و هواهای نفسانی فرق می کند) عده ای ناراحت می شوند اما راه چاره چیست؟ من مقصودم از نقد ایراد گیری نیست. از دیرباز گفته اند من صنف استهدف. روشن است كه ديكته نانوشته غلط ندارد. تا كسي متني را تصحيح نكرده باشد نمي داند كه تصحيح متن كار ساده اي نيست و خطا و سهو و اشتباه امری است لا بد منه. تا کتاب چاپ نکرده باشید نمی دانید چقدر بی غلط چاپ کردن کار سختی است. بنابراین نقدهای من ناظر به خطاهای موردی نیست. من معمولاً با شیوه ها سر و کار دارم و اینکه چگونه باید شیوه پژوهش هایمان را معطوف به نگاه تاریخی کنیم. به عنوان کسی که مختصر تجربه ای در گفتگو با اهل علم دارد با صدای بلند می گویم بدون ارائه آنچه بدان معتقدیم در چارچوب منطق انتقادی و تاریخی و علمی سخنمان را کسی در دنیا جدی نمی گیرد و لو اینکه ما خودمان را خیلی جدی بگیریم....