یکی از کارهایی که باید روی آن به عنوان یک پروژه علمی کار کرد گردآوری سرگذشتنامه های خود نوشت است از عالمان قرون گذشته. تاکنون چندین مقاله و کتاب درباره این ژانر ادبی در غرب و در کشورهای عربی منتشر شده اما معمولاً تنها به موارد خیلی مشهور پرداخته شده و یا به صرف متون اجازات حدیث. در همین دو قرن اخیر یعنی از حدود اوائل عصر قاجار بدین سو تا آخر عصر پهلوی اول شاید تاکنون چند صد متن زندگینامه خودنوشت به اشکال مختلف در کتاب ها و مجلات و کتاب های خاطرات و غیره منتشر شده اما برای بسیاری از آنها فهرستی در اختیار نیست. یکی از بهترین راهها برای آشنایی با نظامات مدرسی و آموزشی و مواد درسی در مدارس دینی در این دو سه قرن همین مراجعه به این نوع کتاب هاست. از قرون قبل معمولا کتاب های تراجم نگاری خوبی در اختیار است و عموماً اطلاعات کم و بیش در اختیار است اما برای دو سه قرن گذشته بهترین منبع مراجعه به همین شرح حال های خودنوشت است. کاش محققان فاضل همتی کنند و ترتیبی دهند برای گردآوری و نشر و تنظیم این زندگینامه های خودنوشت. ما حتی به درستی درباره وضعیت تحصیلات در دوره پهلوی اول و تا قبل از دهه چهل در قم و تهران و مشهد و اصفهان اطلاعات کاملی نداریم. وضعیت مدارس، درس ها و کتاب هایی که در هر مرحله خوانده می شد، مدرسان سطوح مختلف، نحوه مجالس درس و بسیاری اطلاعات دیگر. همین زندگینامه خودنوشتی که به طور نمونه شادروان استاد عباس زریاب نگاشته منبع بسیار جالب و گاه منحصر به فردی است درباره وضعیت قم در اوائل قرن چهاردهم شمسی.