نظر جاحظ (د. 255 ق) در کتاب التربيع والتدوير و در حدود سال های بين 227 تا 230 ق درباره امام علي بن محمد الهادي عليه السلام، امام دهم شيعيان امامی. زمانی که حضرت به مقام امامت رسیده بود (سال 220 ق) و چند سالی از آن می گذشت و هنوز هیچ یک از فرزندان حضرت به دنیا نیامده بودند (جناب سيد محمد حدود سال 228 ق به دنيا آمد و اين بعد از زمان اين طعنه زشت جاحظ در عبارت بالا بود؛ طعنه ای که عادت هميشگی شخصيت حقير و کينه ای او بود). اين سند چندين موضوع را نشان می دهد: جاحظ از احتمال کشته شدن امام می گويد؛ چيزی که عباسی ها که در آن زمان جاحظ با آنان ارتباط داشت در مورد عموم ائمه شيعه به اقدام به آن متهم بودند؛ شهرت نظریه امامت در امامیه و اعتقاد به امامت در نسل ائمه از پدر به فرزند در زمان جاحظ؛ امامیه با گرایش های تناسخی غلات تمايز داشتند و دست آخر: عقيده به نوعی از غيبت و زيست امام تا آخر الزمان در ميان اماميه در زمان جاحظ و سال ها قبل از تولد امام غائب (عج) وجود داشته و جاحظ در اینجا اشاره ای به احتمال وقوع آن يا چيزی شبيه آن می کند.