مقاله ای امروز دیدم با عنوان رویکرد اعتقادی حاج شیخ هادی نجم آبادی که در مجله صاحب عنوانی در تهران چاپ شده. نویسنده که ظاهرا خوانندگان را نادان فرض کرده با شیوه نخ نمایی به تحلیل دو رساله از مرحوم عالم متقی و زاهد حاج شیخ هادی نجم آبادی پرداخته و با مقایسه آن مطالب با گفته های علی محمد باب و البته به بهانه نقد بهائیت مدعی شده که آن مرحوم عقیده ازلی داشته است. مرحوم نجم آبادی در این دو رساله (بر فرض صحت نسبت) و همچنین در تحریر العقلاء با شیوه عرفانی و حکمی و با توجه به تحصیلات فلسفی و عرفانی اش و به اقتضای ادبیات دینی دوران قاجار به بحث در مسائل مختلف در خصوص توحید و نبوت پرداخته و این نویسنده به اصطلاح خواسته زرنگی کند و به بهانه نقد بهائیت و مشروطه همزمان نسبتی نادرست به آن مرحوم داده و تفسیری کاملا غلط و فریبکارانه از آن نوشته ها ارائه داده است. تفاسیر به قدری بچه گانه و بی آبروست که حتی هر آدم عامی را می تواند به واکنش وادارد. عجیب است متولیان این مجله پر آوازه اجازه انتشار چنین ترهاتی را داده اند. به احتمال زیاد فریب نویسنده را خورده اند که گویا باورش شده در زیر نقاب نقد مشروطیت می توان هر مهملی را بافت و آرزوهای مذهبی و فرقه ای خود را بی آنکه به زبان آورد تحویل خوانندگان داد. با شیوه این نویسنده خیلی زرنگ می توان همه علمای عالم را از عصر آدم ابو البشر تا قیام قیامت معتقد به همانی دانست که نویسنده این مقاله علاقه دارد بدان معتقد باشند…