در هداية المسترشدين (۱/۶۳)، باقلاني بعد از نقل رواياتی درباره بحث رؤيت خداوند عقيده کسانی را نقل می کند که باور دارند اهل بيت از ائمه شيعه منکر اعتقاد رؤيت باری تعالی، آنطور که سنيان و اشاعره بدان باور دارند بوده اند. باقلاني می گويد اين ادعا را کسانی برای فريب شيعيان مطرح می کنند. آشکار است مقصودش معتزليان و يا شيعيان معتزلی گرای زمانش است. او در اينجا ادعا می کند علمای شيعه اماميه برخلاف اين اعتزال گرايان عقايدی بسان آنچه نزد اشاعره درباره توحید و عدل و قدر مطرح بوده را به ائمه شيعه نسبت می دهند. باقلانی در اینجا آشکارا وجود جریان متکلمان امامی معاصرش در بغداد مانند شیخ مفید را که در مباحث توحیدی باورهایی درست مخالف اشعریان و مثبته داشته اند نادیده می گیرد و نظرش معطوف به اصحاب حدیث قم و سنت گرایان مخالف علم کلام در میان شیعه است. او اضافه می کند که حتی برخی از آنها عقایدی تشبیهی داشته اند. ما می دانیم که شماری از محدثان امامی قم و ری در سده های سوم و چهارم متهم به جبر و تشبیه بوده اند. عبارت او بر اين قرار است:


... فإن أضافوا إنكار الرؤية إلى عليّ رضي الله عنه وابنه محمّد بن الحنفيّة وولده أبي هاشم عبد الله بن محمّد والصادق والباقر رضوان الله عليهم أجمعين، فإنّما يفعلون ذلك استبصارًا (کذا في التصحيح: استنصاراً) بأغبياء الشيعة دون المحصّلين منهم، فإنّ أئمّة الشيعة من أهل قُم والكوفة والبصرة وأسلافهم يدينون بالبراءة من القدريّة ويعتقدون صحّة خبر الرؤية وقيام الحجّة به ويرون القول بخلق الأفعال ونفي خلق القرآن وإثبات صفات الله لذاته، ومنهم مَن يزيد على إثبات الصفات ويرى القول بالتجسيم والتشبيه. ويُروَى ذلك عن الأئمّة من أولاد عليّ كرّم الله وجهه، فكلّهم يكذّبون القدريّة ويرون البراءة من دين المعتزلة ولا يرتفعون بانتمائهم إلى الشيعة واستنصارهم بهم ويعرفون مذهب واصل بن عطاء وعمرو بن عبيد وأبي الهذيل العلاّف في عليّ ومخالفيه، ووقف بعضهم في عدالته وقدح آخرون فيها وفي عدالة عثمان ورأيهم في أهل الفتنة ما قد ذكرناه وشرحناه في كتب الإمامة وفي نقض الفتيا على الجاحظ، فلا يجب الاكتراث بإضافتهم نفي الرؤية إلى هذه الطبقة.