هنرمند توانای کشور آقای شهاب حسینی در گفتگوی رسانه ای خود به مناسبت جشنواره فیلم فجر به نکته درستی توجه دادند که نشان از فهم درست و قابل ستایش ایشان دارد: به درستی شهاب حسینی گفت که اگر فیلم خود را در جشنواره ای بین المللی به مردم ایران اهدا کرد و همان فیلم را در ایران به ساحت مقدس امام عصر (ع) تقدیم کرد، در این کار هیچگونه دوگانگی در رفتار وجود ندارد. طبعا هر محیطی اقتضای خودش را دارد. اما او به نکته مهمتری اشاره کرد . اینکه مردم ایران فرهنگشان با فرهنگ دینی و مذهبی شان آمیخته است و اگر از مردم ایران و فرهنگشان سخن می گوییم یعنی اینکه از فرهنگ دینی شان حرف می زنیم. اسلام متعلق به این چهل پنجاه سال اخیر نیست. فرهنگ و سنت هزار و چهارصد ساله این مرز و بوم است. با مهمترین نمادها و الگوهای فرهنگی این کشور آمیخته است. اگر از حافظ و سعدی و فردوسی و عطار و مولانا سخن می رود و آنها را نمایندگان فرهنگ ایران می دانیم باید بدانیم که این نمایندگان از آنجا مهمند و ریشه دار که بخشی از سنت اسلامی و دینی این سرزمین را نمایندگی می کنند. شعر و نثرشان بر دل ما می نشیند چون از خود ما و از تاریخمان و از فرهنگ و دیانتمان حرف می زنند و سخنشان به گوش ما و به وجدان و خودآگاهی تاریخی ما آشناست. پس نمادهای دینی و مذهبی ما از نمادهای ملی و از خود ملت و تاریخشان جدا نیست. سخن بر سر چهل سال و پنجاه سال نیست. سخن چهارده قرن است و سنت زیسته دینی و مذهبی مردم این سرزمین ...