به نظر من يکی از مهمترين مشکلات روشنفکری ايران در دهه های گذشته چه از نوع دينی و يا غير دينی آن نسبت ضعيف آن با نهاد دانشگاه است. نوشته های بسياری از روشنفکران ما متأسفانه به جای پرداختن به شکلی آکادميک به موضوعات و یا دست کم بهره گيری از تحقيقات دانشگاهی تبديل شده به مانيفست های سياسی و گروهی و قبیلگی و حزبی. به واقع چه تعداد از نمايندگان روشنفکری ما در طیف های مختلف از جايگاه معتبر دانشگاهی برخوردارند؟ چند درصد کتاب های روشنفکری ما مخاطب دانشگاهی دارد؟ و يا مبتنی بر پيشينه و سنت دانشگاهی است؟