ظاهراً در اينکه تخصص شرط اصلی هر اظهار نظر قابل اعتنایی است ترديدی نباشد. اما متأسفانه ما در میهن عزیزمان گاه دچار تعارفات می شویم و اگر کسی به طور مثال کتابی درباره موضوعی بنویسد که به کلی خارج از تخصص اوست به جای آنکه او را سرزنش کنيم از او ستايش هم می کنيم. برای کار خود دلیل هم می آوريم. می گويیم طرف با وجود آنکه تخصصش چيز ديگری است اما زحمت کشيده و در موضوعی متفاوت کلی مطالعه کرده و سند جمع کرده. این نوع تبریرات بدتر از اصل آن کار است. اينکه آدمی تخصصش مثلا مهندسی راه و ساختمان و یا فلان و بهمان موضوع در مهندسی و یا پزشکی است اما درباره تاریخ کتاب می نویسد حتی اگر زحمت هم کشیده درست است در مقام یک امر جزیی و شخصی شایسته تقدیر است اما در عین حال بی هیچ سخن کاری است که به حوزه پژوهش و تخصص ضربه می زند. جای گفتگو هم ندارد. داوری غیر اهل تخصص معمولا سطحی و جزیی نگر و بدون نگاه جامع است. متأسفانه ما در جامعه مان عادت کرده ایم همیشه با دیدن جنبه های مثبت یک چیزی تماميت يک واقعيت با همه ابعادش را نبينيم و بعد با تعارفات بی محتوا عموما درست از جایی ضربه می خوريم که گمان نمی برديم. اما این تعارفات و اهمال کاری ها عاقبت کار دستمان می دهد. کیست به این نوع نویسندگان علاقمند بگوید آقا تخصص مثلاً در پزشکی ربطی به تخصص در دانش تاریخ و سندشناسی و فقه و فلسفه و کلام و اصول ندارد. این آدم ها فکر می کنند جمع و التقاط جای پژوهش تاریخی و علمی را می گيرد. اگر هم اعتراض کنيد به جای آنکه پاسخگو باشند تازه مدعی هم می شوند....

پ. ن: عاقبت اين نوع اهمال کاری ها ظهور آدم های غير متخصص و پر مدعایی مانند ناصر پورپیرار است...