رفته بودم ترکيه و مدتی دسترسی به اینترنت و سایت ها و تلگرام و هر چه رسانه می خوانندش نداشتم. بعد از قریب ده دوازده روز که باز به این عوالم برگشتم سری زدم به پیشینه و آرشیو اخبار و گزارش ها و گفته ها و پست ها در عوالم مجازی فارسی زبان. حقیقتا می گویم تأسف آور بود. البته مطالب مفید کم نبود اما باور کنید انبوه مطالب مهمل و اخبار مأیوس کننده و سخنان بی محتوا و ادعاهای گزاف و پرگویی های غیر مسئولانه و چرند گویی هایی برخی به اصطلاح معارف و غیر معارف علم و سیاست و غیره وقتی به شکل قطره ای و روزانه به شما می رسد تأثیرات مهلک آن را کمتر می توانید بر روان و فکر و وجدان خود حس کنید اما اگر یکجا و به یکباره بر سر شما آوار شود تازه می فهمید که چه گرفتاری عظیمی را همینک در حال تجربه کردن هستیم. اشخاصی را می بینید که همینطور کیلویی و بدون تخصص لازم و به شکل عادت روزانه در همه چیز اظهار نظر می کنند، نسخه هایی می پیچند و تحلیل های غیر مستند ارائه می دهند، آدم هایی را می بینید که هنرشان تنها حرف مفت زدن است و بر منابر یکطرفه و انحصاری و رانتی نشسته اند و درباره عالم و آدم داوری می کنند و خلق الله را به بازی گرفته اند و پاسخگوی هیچ نقد و نظر مخالفی هم نیستند، در عرصه مباحث علمی و دینی به جای حوصله ورزیدن و سخن مستند به پژوهش گفتن و یا نوشتن از سر تأمل تنها به ایراد سخنرانی ها و سخن گفتن های تکراری و مناظرات نمایشی و جدل های بی محتوای ابد مدت مشغولند و... بیاییم برای حال و آینده مان فکری بیاندیشیم و از فرصت سوزی ها دست برداریم و عبرت بگیریم... بیاییم به نسل مطهری ها و علامه طباطبایی ها و مجتبی مینوی ها و عباس زریاب ها و ... بازگردیم.