شرح حال خودنوشتی که مرحوم علامه میرزا محمد خان قزوینی نوشته و در ابتدای بیست مقاله منتشر شده از جمله نوشتارهایی است که من از خواندن مکرر در مکرر آن به راستی سیر نمی شوم. مقیدم هر سال دست کم دوبار این متن را بخوانم. میهن عزیز ما ایران باید تا قیامت مفتخر باشد به رجالی چنین دانشمند و منصف و پاک سیرت و علامه و دقیق النظر. کجایند آن بزرگان در این زمانه پرآشوب و متساهل...به جوانان توصیه می کنم این متن را نه یکبار که بارها و بارها بخوانند. توصیفی که او از دوران تحصیلش در اواخر عصر ناصری می کند و محضر بزرگان ادب و علم و تقوی در طهران قدیم را به تصویر می کشد و خصوصیات محضر دانشمندان طراز اول اروپا را در رشته های اسلام شناسی و ایرانشناسی و ادب عرب به خوبی تشریح می کند از نکته های دلکش این متن ماندگار است. خداوند او را غریق رحمت واسعه خود کند.