در ایام کودکی و آغاز دوره نوجوانی به خواندن کتاب های مرحوم مصطفی زمانی خیلی علاقه داشتم. بیشتر کتاب های او را خوانده بودم. کما اینکه کتاب های محمود حکیمی را می خواندم. مصطفی زمانی آدم زحمتکش و بی ادعایی بود. من هیچ وقت او را ندیدم اما آثارش را همه جا در تهران و قم می شد پیدا کرد. الآن نمی دانم آیا آثارش تجدید چاپ می شود یا نه اما آن سال ها کتاب هایش از شهرت زیادی در طبقات مذهبی برخوردار بود. نمی دانم آیا هیچ گاه از خدمات او قدردانی شد یا نه. گفتم آدم بی ادعایی بود و به ویژه به نسل نوجوان و جوان اهمیت می داد. آنطور که در اینترنت دیدم سال ۶۹ درگذشت. آثار آقای محمود حکیمی هم همینطور بود. الآن شاید به سختی بتوان نویسندگانی این چنین با همت برای نسل نوجوان سراغ گرفت.