بی تردید کتاب کافی مهمترین کتاب شیعه امامی است. آینه ای است از تفکر و فقه و نظام اخلاقی و ایمانی تشیع و مکتب اهل بیت. این به سبب مجموعه ای است که از احادیث امامان شیعه در این کتاب عرضه شده و منبع الهام بسیاری از تحولات فکری و فقهی و اعتقادی تشیع در سده های بعدی بوده است. با وجود آنکه از سرچشمه های دیگری برای احادیث اهل بیت پیامبر که در سنت های زیدی و یا سنی مذهب روایت می شده هم امروزه مجموعه هایی در اختیار است اما بی تردید کافی بیشترین تعداد مجموعه این سنت های روایی مرتبط با اهل بیت را در بر دارد. طبعاً این مطلب را به اتکای کلینی به عنوان گردآورنده این کتاب نمی گویم. کتاب کافی گنجینه ای است از صدها منبع بسیار کهن در فقه و عقاید و حدیث از سده های دوم و سوم قمری که بیشتر آنها از طریق سنت های درونی تشیع در کوفه و بغداد و قم به صورت اصول و کتاب ها و مصنفاتی محفوظ مانده و به اشکال مختلف به دست کلینی رسیده بوده است، مهمترین این سنت های روایی به امامان باقر و صادق می رسد و قسمتی از آنها بی تردید پیش از شکل گیری نظاموار مکاتب فقه اصحاب رأی و یا اصحاب حدیث (مدینه) در مجموعه های مدونی و دست کم روایت های اولیه آنها فراهم آمده بود. محدثان سنت های اهل رأی و یا حدیث و یا با مشرب زیدی هم در سده های دوم و سوم قمری مجموعه هایی از روایات منتسب به حضرت امیر و یا دو امام پیشگفته و همچنین زید بن علی در اختیار داشتند که با مأثورات موجود در سنت های مورد استفاده کلینی در کتاب کافی قابل مقایسه است اما منابع کتاب کافی مراحل اولیه فقه اهل بیت را به صورت گسترده تری بازتاب می دهند و سرچشمه های آنچه فقه اهل بیت را تشکیل می داده را روشنتر تبیین می کنند.

با همه این اوصاف تاکنون کار مهم و شایسته ای برای معرفی این کتاب و معرفی ابعاد مختلف اهمیت تاریخی این متن در سطح مطالعات اسلامشناسی در غرب انجام نشده. هنوز ترجمه خوب و آکادمیک پسندی از این کتاب به شکل کامل به زبان انگلیسی موجود نیست و حضور و ارجاع به کتاب کافی در سطح مطالعات اسلامشناسی بسیار پایین است. با این همه آنچه به مناسبت کنگره کلینی از شروح کافی منتشر شده قدم مهمی در این زمینه برای دسترسی به منابع مرتبط بود.

ارائه تصحیحی انتقادی از کتاب کافی همراه با ترجمه برابر نوشت آن به زبان انگلیسی از مهمترین ضرورت ها در این زمینه است.