ما قبلا با ادله و قرائن بسيار اطمينان بخشی گفتيم که عقيده به تحريف قرآن تقريبا از سال ها بعد از 250 ق و در عصر بعد از حضور امامان شيعه در ميان بخش محدودی از شيعيان رواجی پيدا کرد. يکی از قرائن جالب توجه اين موضوع اين است که حافظ ابو عاصم خُشيش بن أصرم النسائي (د. 253 ق در مصر) محدث و شاگرد عبد الرزاق صنعاني و نويسنده کتاب الاستقامة في السُنَّة والردّ على أهل البدع والأهواء که بخشی از آن را به معرفی و رد فرق شيعی اختصاص داده با وجود اشاره به عقايد مختلف آنان اشاره ای به عقيده تحريف قرآن نزد شيعيان نکرده. اين را از نقل های گسترده ملطي (د. 377 ق) در التنبيه والرد از اين کتاب می دانيم (ص 118 به بعد). طرفه اين است که خود ملطي در التنبيه والرد در قسمت اول کتاب که خودش بدون اتکا به کتاب خُشيش عقايد شيعه را نقل می کند مفصل باور تحريف نزد آنان را مطرح می کند (ص 20 به بعد) ؛ اما آنجا که در بخش دوم به نقل کتاب خُشيش می پردازد اثری از اين عقيده و نقل و رد آن نيست.