ديدم در کتاب استناد در روش شناخت رجال اسناد که اخيرا منتشر شده نويسندگان تصريح کرده اند (ص 37) ابن عبدون (ابن الحاشر) را بايد با فتح عين خواند (ابن عَبدون). استنادشان به توضيح المشتبه ابن ناصر الدين است. وقتی علامه در ایضاح الاشتباه بر ضم عين تصريح می کند، با وجود اينکه می دانيم او گاهی در اين کتاب در ضبط اسامی خطاهایی دارد اما عدول از ضبط علامه در سنت شيعی نياز به دليل خاص دارد. توضيح المشتبه در ذيل مدخل عَبدون نظری به سنت شيعی ندارد. در ذيل ابن بُطة هم به درستی علامه بر ضم باء گواهی می دهد و بر طبق آثار کهن حديث و رجال در گویش اصفهانی اینک می دانيم که اين ضبط درست بوده و اين ربطی به بَطّه در عنوان ابن بطه حنبلی بغداد نداشته. علامه حلی در ایضاح الاشتباه احتمالا منبعی خاص و کهن در دسترس داشته برای ضبط اسامی. بايد به آن اعتماد کرد الا ما خرج بالدليل. شاید به دلیلی ابن عبدون امامی مذهب را ابن عُبدون و نه ابن عَبدون می خوانده اند. اين ربطی به نام پدر که عَبدالواحد بوده ظاهرا نداشته.