در منابع کهن زندگی مولانا جلال الدين محمد بلخي گاهی او را با عنوان رومی هم خوانده اند. طبعا کسانی که در قونيه و يا "روم" می زيسته اند نمی توانسته اند جلال الدين را "رومی" بخوانند. انتساب به يک شهر و منطقه در مورد يکی از اعلام و رجال آن شهر و بلاد عموما زمانی معنا دارد که شخصی از بيرون محدوده آن بخواهد کسی را از اهالی آن شهر و منطقه معرفی کند و الا اين انتساب نمی تواند جهت مميز تلقی شود. صورتی دیگری هم وجود دارد: مثلا يک بغدادی اگر در نيشابور زندگی کند معمول اين بوده که در نيشابور و خراسان در مقام تمييز و شهرت او را بغدادی بخوانند. طبعا بغدادی خواندن او در خود بغداد بی معناست. جلال الدين بلخي مولانا در "روم" طبعا در زمان خودش و يا بعدها نمی توانسته و نبایستی مشهور به رومی باشد. وجه مميز او بلخي بودنش بود. او را بدين سبب طبعا بلخی می خواندند. اما در بيرون قونيه و "روم" او می توانسته هم بلخي خوانده شود و هم رومي. چون اصالتا از بلخ بود بلخی خوانده می شد و چون در قونيه و روم می زيست؛ رومی. نمونه زير جالب است: در اينجا در کتاب الشقائق النعمانية في علماء الدولة العثمانية از طاشکپری زاده (د. ۹۶۸ ق) در شرح حال عارف قرن هشتم و نهم، عبد اللطيف مقدسی به نقل از خود او از "مزار جلال الدين بلخي" ياد می شود.