يکی از ايرادات اصلی روشنفکری در ايران اين است که با نهاد دانشگاه کمتر نسبتی دارد. بيشتر روشنفکران ما يا تحصيلات آکادميک در رشته های مرتبط با زمينه فکری شان ندارند و يا اينکه مساهمتی قابل توجه در فضای آکادميک و نشر دانشگاهی به معنای واقعی آن ندارند. این یعنی فقدان و یا ضعف اندیشه انتقادی به شیوه های آکادمیک. روشنفکری دينی در اين ميان بيشتر گفتاری است تا نوشتاری. انديشه تا به شيوه علمی و آکادميک تدوين نشود بيان گفتاری آن نمی تواند در تحرير محل نزاع ها و مفاهمه روشنگری کند و در بهترين حالت تنها چيزی در حد با صدای بلند فکر کردن است.